Lovely sunday

Een heerlijk weekend zit er op. 15 kilometer in de benen in 2 dagen, op een rustig tempo. Ik doe het nog steeds en I like it.
Vandaag onze trouwdag gevierd en met de kindjes en schoonouders gaan uiteten. Vooraf met de jongens en vrienden van ons naar een indoor speeltuin geweest dus de heren waren gesloopt vanavond.

Aangezien ik gisteravond iets te diep in de bodem van de fles 't glaasje heb gekeken, word het voor mij vandaag ook geen latertje. Maar een supergezellige avond met 3 vriendinnen was dat waard. Top weekend dus.

Morgen staan er een paar belangrijke sportuurtjes op 't programma: het maken van m'n nieuwe personal fitplan in de sportschool. 's Avonds St. Maarten's feest: lampionnenochtend en daarna nog 'n paar uur werken, om even de lol van de avond te halen.
Dinsdag is D day: gastronomiescopie. Let's just forget about it until tuesdaymorning, okay?

Vrijdag ga ik voor 't eerst naar Pilates (schijn je retesterk van te worden) en 's avonds met een paar twittervriendinntjes en de kleuter naar Glow in Eindhoven.
Tussen al deze leuke dingen in wil ik nog graag 2 keer hardlopen, rustig aan deze week want zaterdag is de Zevenheuvelennacht! Nu al zin in!
Al die leuke dingen mogen me heerlijk afleiden van de gastro en alles wat daar wel of niet uit gaat komen. Het gaat helemaal goedkomen deze week. I'm sure

Ik doe de Terminator. Keer op keer

Zoals de Terminator kom ik ook terug. Altijd.
De week was zwaar en het niet kunnen sporten maakte het voor mij er ook psychisch niet makkelijker op. Lichamelijk was het echter zo zwaar dat ik eerst helemaal niet kon balen. "Tis nu eenmaal zo, zorgen dat je beter wordt kreng!"

Na 5 dagen plat op de bank en in bed, begon ik me weer mens te voelen. Wilde weer sporten en hardlopen. Is beter voor iedereen en voor de kindjes ook. Ik ben zo'n leuke moeder als ik gewoon ook kan sporten. Maakt niet uit hoe vroeg of hoe laat op de dag ik kan gaan, als ik maar kan sporten. Maakt antidepressiva overbodig, laat mij alles alles relativeren en ik kan iedere matpartij tussen de mini's van me af laten glijden.
De marathon leek nooit verder weg dan deze week. En nu is het vertrouwen weer terug.
Mijn lijf heeft nog wel wat tijd nodig en dinsdag staat er een gastronomiescopie op 't program. Niet bepaald mijn hobby, maar druk maken doe ik me wel om de geraniums als ik 98 ben. Nu niet.
Nu ben ik weer onder de levenden en voel goede moed en energie. Morgen mag ik een rondje van 30 minuten doen. Ik verheug me erop alsof het al 13 april is.

Rust is ook training

Als Crohn patiënt verloopt je week vaak onvoorspelbaar. Zelfs je dag kan ineens heel anders lopen. Maar heel soms heb je van die dagen, die kun je perfect voorspellen.

Gisteren was zo'n dag.
Ik zou 's ochtends gaan hardlopen maar werd wakker met enorme buikpijn. Denk: erge buikpijn en doe dat x 100. Zoiets.
Maar ik ben vrij hard voor mezelf, dus: de douche in, paracetamols er in, tussendoor 6 stops op de wc en hop naar het werk. Had een belangrijke afspraak en waarschuwde vooraf een collega: "als ik ineens wegloop, das de Crohn, 't gaat niet goed".
Twee afspraken achter elkaar, beide keren de koffie afgeslagen om geen smerige chaos te veroorzaken en tussendoor meermaals het toilet bezocht.

Eenmaal op kantoor kon ik toegeven aan de pijn en met wat extra paracetamol kon ik het wel redden, loog ik mezelf voor. Toen ik opgehaald werd voor een kleine presentatie door de manager be.drijfsvoerings (niet iedereen hoeft me te vinden, vandaar dat .puntje) vroeg hij: ben je er klaar voor en begon ik als antwoord je janken. Hoe professioneel. Ik schaamde me de ogen uit de kop en de presentatie werd overgenomen. Het "ga nu naar huis want dit gaat niet goed" sloeg ik nog even in de wind tot ik besloot; ik moet een dokter zien want ik ga dit niet redden.
Die dokter werd gezien en die gaf iets voor de kramp. Drie uur later riep ik tegen de meneer: ik ga de SEH bellen want volgens mij krijgen we gewoon nog een kind of zo. Zo'n pijn. We waren inmiddels ook 25 spoedbezoeken aan het toitlet verder. Toch nog een PR op deze dag!

Daar aangekomen door de molen gehaald maar niks te zien. Schijnt vaak voor te komen bij Crohn, dat bloed en foto's niks afwijkends laten zien. Met een dikke morfinespuit in m'n bovenbeen (spierpijn in de glora) gingen we naar huis. Onderweg appte m'n vriendinnetje (heeft ook Crohn dus die mag dat) "met je marathon" en lagen we digitaal volledig in een deuk. Sowieso kun je best hard lachen op morfine. Alles was grappig want de pijn was wat afgemat.

Inmiddels zijn we 18 uur later en lig ik nog steeds in bed.
Rust is ook training zullen we maar zeggen.