Welkom!

Twee jaar na het sluiten van een zeer goed gelezen maar persoonlijk blog, baar ik nu een nieuw kindje. Want.... *tromgeroffel*.... ik ga de marathon van Rotterdam lopen....

Die had u niet zien aankomen hè? Die kleine Limburgse kabouter met die grote waffel. Die gaat dus de marathon lopen. Echt wel.
Want: als je denkt dat je het kunt, dan ben je al halverwege. Dus. Nog maar 21,1k en ik ben er al. Dat scheelt!

Nog geen 2 jaar geleden begon ik met hardlopen, na een tweet over Evy en ik bedacht: he, die heb ik ook nog ergens liggen. Dus ik trok Evy uit de kast, samen met 'n antieke iPod en ging hardlopen. En ik ben nooit meer gestopt. Hardlopen hielp me uit de postnatale depressie, die me overviel na de geboorte van mijn 2e kind. Hardlopen hielp me de diagnose Crohn verwerken, een diagnose uit 2012 na 11 jaar buikpijn, veel klachten en meerdere operaties.
Ja, u leest het goed hardlopen met de ziekte Crohn. Das nog een grotere uitdaging dan hardlopen terwijl je een druk jong gezin hebt waarvan de jongste telg nog niet naar school gaat, beide ouders een drukke baan hebben, er zwemlessen en speelafspraakjes gemaakt worden enzovoorts enzoverder. Hardlopen met de ziekte van Crohn is een enorme opgave, soms een onmogelijke. Maar ik doe het, op eigen tempo en met inachtneming van mijn lijf.

Sinds ik hardloop, ben ik steeds verdere afstanden gaan lopen. Begin 2013 mijn eerste Halve, de City Pier City. In de sneeuw en ijzige kou, liep ik in 2:13 uur de 21,1k uit. Gesloopt was ik.
750 kilometer later liep ik, 2 wkn geleden, de Halve van Eindhoven. In 1:55:54! Kipfit was ik.
Al tijdens het lopen van Eindhoven wist ik: ik wil meer. En zo schreef ik me diezelfde dag nog in voor Rotterdam. En zo was het geregeld: ingeschreven, betaald, trainer geregeld en weblog gemaakt.
Rotterdam in 2014. En ik ben erbij!
En nu mag mij volgen. Wat een feest gaat het worden.